Goodbye Russia, hello Mongolia!

Ons treinavontuur bevalt ons tot nu toe prima. Het leven in de trein is goed te doen met een beetje aanpassing. Onze wagon (2e klas) bestond uit 6 hutjes waarin zich 4 bedden bevonden. In de wagon bevond zich 1 toilet en een kolen gestookte Samovar (warm water ketel). Er waren ook 4 Provodniki's (condocteurs) die de wagon en zijn tijdelijke bewoners van dienst waren. Michiel heeft bij hen nog een fles chinese wodka geregeld (eerder brandspiritus :-s). We sliepen met nog een Nederlands stel in onze coupé. Zij gingen toevallig ook op wereldreis. Erg fijn reisgezelschap zo bleek. Onze maaltijden bestonden uit een paar komkommers, een tomaat, wat broodjes gevuld met vanalles (rijst, vlees, ei of iets anders wat de maker er van zelf die avond er voor gegeten had waarschijnlijk) en natuurlijk noodles. Dit werd tijdens de vele stops verkocht op de perons. Verder vermaakte we ons met spelletjes en kletsen met onze mede railrunners. Het voorbij trekkende landschap was de eerste dagen erg eentonig. Berkenbossen en een soort van heide. Vanaf het Baikalmeer echter werdt het landschap diverser en adembenemender.

Na vijf lange dagen in de trein zijn we in Ulaan Batar aangekomen. Hiervandaan zijn we direct doorgegaan naar Terelj National park om daar twee nachten in een traditonele gertent te vertoeven. De weg naar het park liet ons twee kanten van Mongolie zien. Eerst het drukke Ulaan Batar met zijn slechte wegen en zijn bouwvalige gebouwen. Maar na de stad kwam direct schoonheid van Mongolië naar boven.

Het nationaal park was een totaal ander Mongolie. Prachtige groene heuvels zover je maar kon kijken. Ook waren er overal loslopende kuddes schapen, geiten, jaks en paarden. Het gerkamp was ook erg leuk. Natuurlijk wel een beetje voor toeristen opgezet waardoor we gewoon een toilet en douche haden. Maar goed..... dit was na vijf dagen stinken in de trein ook geen overbodige luxe. We hebben twee dagen heerlijk gewandeld en genoten van de rust in de natuur. Even ontspannen...

Een leuke bijkomendheid was dat we een hond bij de tent hadden. We zaten wel eens met z'n vieren voor de tent en dan kwam hij er bij liggen. Alsof hij de gezelligste familie zocht dus we noemden hem maar 'Tros'. Tros liep mee met onze hike door de Mongoolse heuvels en steppe, ondertussen jagend op marmotten. Hij stal de harten gestolen van de groep, want het was een geinig dier. Toen we met de bus naar een klooster gingen rende hij achter de bus aan. Helaas kwam hij blijkbaar in het territorium van een andere hond, die wel 2 maal zo gespierd was als onze trouwe vriend. Een gevecht was het gevolg maar de bus reed door. De hike groep bleef zich af vragen of Tros nog wel leefde. Bij vertrek naar de stad een dag later kwam Tros toch nog aanstrompelen. Hij had een wond aan zijn poot en liep half hinkend. Hij was erg blij om ons te zien maar misschien was de groep nog wel blijer. Voor zover we konden zien kwam Tros er wel weer bovenop.

Op moment van schrijven zijn we weer in Ulaan Batar (aka UB). Niet echt een stad om lang te blijven, maar dat was ook niet de planning. We hebben een paar 'hi-lights' bekeken en een klein beetje het leven in de stad proberen te proeven. Eigenlijk kijken we wel weer uit naar onze volgende treinreis morgen. Op naar Beijing!

Goodbye Russia, Mongolia hello!

Our train adventure suits us fine so far. Life in the train is doable with a little adjustment. Our coach (2nd class) consisted of 6 huts containing 4 beds. In the wagon there was 1 toilet and a coal-fired Samovar (hot water boiler). There were also 4 Provodniki's (stewards) that kept the wagon and its temporary residents happy. Michiel bougth a bottle of Chinese Wodka under the table from them (probably methylated spirits:-s).

We slept with a Dutch couple in our compartment. Happens to be that they went on a worldtour too. Very fine travel companion as it turned out. Our meals consisted of a few cucumbers, a tomato, some bread filled with anything (rice, meat, egg or anything else the maker off it that evening had probably eaten) and of course noodles. This was sold during the many stops on the perons. Furthermore, we amused ourselves with games and chatting with our fellow track runners. The passing scenery was the very first days monotonous. From the Baikal lake the diverse and breathtaking landscapes started.After five long days in the train we arrived in Ulaan Bator. From here we immediately went to Terelj National park were we stayed two nights in a traditional yurt tent. Beautiful green hills over there. There were also everywhere stray herds of sheep, goats, yaks and horses. The Ger Camp was also fun. Of course a bit for tourist. We had two wonderful days hiking and enjoyed the tranquility of nature. Just relax ...An additional fun of that was that we had a dog in front of the tent. A bunch of people went along us with our hike through the hills and Mongolian steppe, and the dog still followed meanwhile hunting for marmots. He stole stolen the hearts of the group, because it was a funny animal. When we went by bus to a monastery he ran behind the bus. Unfortunately, he apparently came into the territory of another dog, which is 2 times as muscular as was our faithful friend. A fight was the result but the bus drove by. The hike group continued to wonder if the dog was still alive. When leaving the city a day later, th dog came stumbling to us. He had a wound on his leg and was limping half. He was very happy to see us but maybe the group was even happier.

At time of writing we are back in Ulaan Batar (aka UB). Not really a city to spend time, but that was not planned. We have a few 'hi-lights' to see and a little life in the city try to taste. Actually, we do look forward to our next train journey tomorrow. Off to Beijing!